Het uitzicht is ongetwijfeld adembenemend daarboven.
Een koppeltje lacht er krijsend als Columbus om zoveel land in zicht.
Ik foeter onderweg om mijn korte armen en nog kortere beentjes, om mijn ‘wat zit daar allemaal in-tas ?’ , om een enkel plankje dat ontbreekt , om een zwakkere plek in de koorden.
Daar schud ik zelfs even aan het gevaarte.
(stel je voor 
met die korte armpjes ! )
Want ik wil niet in de krant als een roekeloze 65+ (‘die moeten toch wel al beter weten’) die onbesuisd door een groot gat in het leeuwenhok van Plankendael belandt.
‘Het dessert vandaag is ouwe kaas !’ gaapt een leeuwin dan wellicht naar haar terreingenoten, want die hebben zich natuurlijk afwachtend onder die opening geïnstalleerd.
Eén nuchter moment is genoeg om lachend met de voetjes terug op de koorden te komen.
Mijn onzekerheid omzeilend surfte ik op het kleine ongenoegen en geniet niet van wat de hoogte biedt. Shame on me.
Het resterende stuk brengt me naar een uitzicht op boomtop-niveau.
Manlief nam de foto’s, kwam dan zelf met grote zevenmijlslaarzen-stappen naar boven. Hield wijselijk de vraag ‘wat gebeurde er allemaal onderweg ?’ in zich…
Ik ben Annie van Poucke en ik help mensen om de essentie van zichzelf terug te vinden, te voelen en te herkennen wie ze zijn. Want alles is er In en rond onszelf. De antwoorden op je vragen, over hoe je het leven wilt leiden liggen al in jezelf op jou te wachten.
In mijn blogs deel ik dat wat mij raakt, inspireert of even doet stilstaan.
