Rouwen is de zee waarvan de getijden je overspoelen
Een Storm die je los-slaat van waar je staat
En je dan klein, kapot, soms radeloos, achterlaat op een verlaten eilandje.

Het belangrijkste is aanvaarden dat dit verdriet (dé spelbreker die je leven veranderd heeft) vanaf nu heel lang je/altijd met je mee-stapt.
Daar kan je niet om heen.
Je kan het wegduwen met allerlei trucjes (hard werken, slapen, verdoven met medicatie of een drankje) maar dat betekent (jammer genoeg) allemaal uitstel.
Er bestaat geen gps voor rouwen, voor de wegen waar het je leidt.
Er bestaat geen boek waarvan je denkt “oef, ik ben al halfweg, nog een helft te gaan.”
Want rouwen kent zoveel nuances, als er soorten mensen zijn.
Rouwen heeft geen tijdsbesef.

Mensen zeggen te makkelijk na een half jaar, een jaar:
“Nu mag het wel al wat beter gaan, toch ?!?”
Terwijl jij misschien net de diepste pijn door moet.
Met veel moed.

Om ‘Wie’ je rouwt , heeft in het proces niet zoveel belang.
Iemand loslaten die je graag ziet is een zeer persoonlijke ervaring.
Hard, je boort als het ware een andere kracht-bron in jezelf aan.
Een ervaring die je als tijd (en tranen) de pijn iets minder scherp maakt, rijker maakt.
Rijker aan levenskunst.

Na de dood van mijn oudste zoon, volgde ik diverse opleidingen die het ‘leven’ in een groter perspectief plaatsen. Het energetisch verloop van leven en dood, het proces van IN het leven te komen (geboorte) en het weer te verlaten (dood). De ‘lagen’ energie waarin je de overledenen nog ‘ontmoet’ na de dood…

Ze leerden mij mijn eigen processen te aanvaarden; boosheid, verdriet dat ik niet kon uiten, zorg om de andere kinderen en hun verdriet en het volledig loskomen van de maatschappij. Ook de rouw-fases te herkennen en mee om te gaan. Twee jaar lang beschreef ik mijn gevoelens, mijn cocon van waaruit ik anderen zag verder ‘leven’.

Een periode waarin ik vooral mijzelf leerde kennen in een maatschappij die (onwetend) niet veel begrip toont voor dit ingrijpende proces. Waarin ik ook leerde dat elk mens dit op zijn manier moét aanpakken. Het is een uniek proces: woorden, rituelen, stilte, kleuren, muziek, huilen, schrijven, natuur, werken, slapen,… kunnen belangrijke hulpverleners zijn. Of praten met iemand die jouw ervaring ook kent.

Ik bied geen rouwbegeleidings-formule aan, wel een begrijpend hart.
Troostende, bemoedigende woorden om liefdevol door die donkerte te waden naar meer licht.
Samen