“je bent een echte humanist” zeggen sommigen.
“Wat is dat dan ?”
“Jij ziet mensen graag”
En dat is zo.

Mensen soms zo klein, en tegelijkertijd soms zo groot.
In hun mooie en lelijke kantjes. Yin en Yang.

Het diepst raken me hun intrede in het leven (geboorte) en het afscheid er van.
Hoe zo’n klein wezentje het leven aanvat en verder moet met de mogelijkheden die het krijgt.

Of hoe de mens zich klaarmaakt om dit leven te verlaten.
Soms onverwacht & bruusk maar dikwijls met een langere periode van fysieke aftakeling en daarnaast veel tijd voor zelfreflectie.

Een liefdevolle overgang

De dood kan een liefdevolle overgang zijn, en verdient liefdevolle ondersteuning. Soms moeilijk voor familie en vrienden omdat het eigen verdriet ook aandacht en energie vraagt. Dan kan een bemoedigend babbeltje, er even tussen uit zijn, de mogelijkheid om openlijk je verdriet of angst te tonen enorm opluchten bij zowel de zieke als de familie.

Waken

Van jongs af aan bood ik me spontaan aan om te ‘waken’ bij iemand die stervende was. Geen angst om de dood te zien, te ontmoeten.
Wel ontzag : de mens gaat door een volgend, belangrijk proces. En ‘leven’ gaat door tot het laatste ogenblik.
Daar kan enkel veel liefde & respect bij aanwezig zijn.